Háhita enameled Manganin 6j13 vír fyrir rafeindatækni
Segulvír eða emaljeraður vír er kopar- eða álvír húðaður með mjög þunnu lagi af einangrun. Hann er notaður í smíði spennubreyta, spóla, mótora, rafala, hátalara, stýribúnaða fyrir harða diska, rafsegla, rafmagnsgítarpickupa og annarra nota sem krefjast þéttra spóla af einangruðum vír.

Vírinn sjálfur er oftast fullglóðaður, rafgreindur kopar. Álsegulvír er stundum notaður fyrir stóra spennubreyta og mótora. Einangrunin er yfirleitt úr sterkum fjölliðufilmuefnum frekar en enamel, eins og nafnið gæti gefið til kynna.

Hljómsveitarstjóri
Hentugustu efnin fyrir segulvír eru óblönduð hrein málmur, sérstaklega kopar. Þegar tekið er tillit til þátta eins og efna-, eðlis- og vélrænna eiginleika er kopar talinn besti leiðarinn fyrir segulvír.

Oftast er segulvír úr fullkomlega glóðuðum, rafgreiningarhreinsuðum kopar til að leyfa þéttari vafninga við framleiðslu á rafsegulspólum. Háhrein súrefnislaus kopartegund er notuð við háan hita í minnkandi andrúmslofti eða í mótorum eða rafstöðvum sem eru kældir með vetnisgasi.

Álsegulvír er stundum notaður sem valkostur fyrir stóra spennubreyta og mótora. Vegna minni rafleiðni þarf álvír 1,6 sinnum stærra þversniðsflatarmál en koparvír til að ná sambærilegri jafnstraumsviðnámi.

Einangrun

Þótt vírinn sé lýst sem „enamelaður“ er hann í raun ekki húðaður með lagi af enamelaðri málningu eða glerkenndum enamelaða úr bræddu glerdufti. Nútíma segulvír notar yfirleitt eitt til fjögur lög (í tilviki fjórfilmuvírs) af fjölliðufilmueinangrun, oft úr tveimur mismunandi samsetningum, til að mynda sterkt, samfellt einangrunarlag. Einangrunarfilmur segulvírs nota (í röð eftir hækkandi hitastigi) pólývínýlformal (Formvar), pólýúretan, pólýamíð, pólýester, pólýester-pólýímíð, pólýamíð-pólýímíð (eða amíð-ímíð) og pólýímíð. Einangraður segulvír úr pólýímíði getur starfað við allt að 250°C. Einangrun þykkari ferkantaðs eða rétthyrnds segulvírs er oft aukin með því að vefja hann inn í háhita pólýímíð- eða trefjaplastslímband, og fullgerðar vafningar eru oft lofttæmisþvegnar með einangrandi lakki til að bæta einangrunarstyrk og langtímaáreiðanleika vafninganna.

Sjálfberandi spólur eru vafin með vír sem er húðaður með að minnsta kosti tveimur lögum, þar sem ysta lagið er hitaplast sem bindur spólurnar saman þegar þær eru hitaðar.

Aðrar gerðir einangrunar eins og trefjaplastsþráður með lakki, aramíðpappír, kraftpappír, glimmer og pólýesterfilma eru einnig mikið notaðar um allan heim fyrir ýmis forrit eins og spennubreyta og hvarfa. Í hljóðgeiranum má finna silfurvír og ýmis önnur einangrunarefni, svo sem bómull (stundum gegndreypt með einhvers konar storkuefni/þykkingarefni, svo sem bývaxi) og pólýtetraflúoróetýlen (Teflon). Eldri einangrunarefni voru meðal annars bómull, pappír eða silki, en þau eru aðeins gagnleg fyrir lághita (allt að 105°C).

Til að auðvelda framleiðslu eru sumar lághitaþolnar segulvírar með einangrun sem hægt er að fjarlægja með lóðunarhita. Þetta þýðir að hægt er að tengja rafmagnstengi á endunum án þess að fjarlægja einangrunina fyrst.